Schutterij Sint Antonius en Sint Petrus Baarlo
De gemeente Maasbree bestaat uit de dorpen Baarlo en Maasbree. Deze twee plaatsen kennen een geheel verschillende ontwikkeling, al was in beide dorpen de landbouw en veeteelt het belangrijkste bestaansmiddel. Baarlo beschikte door haar ligging aan de Maas over vruchtbare kleigrond, Maasbree over zandgrond. Baarlo wordt voor het eerst vermeld in een acte uit 1219, Maasbree wordt voor het eerst genoemd in 1240. Tot de Franse tijd leefden beide dorpen los van elkaar. Ieder dorp had zijn eigen bestuursorgaan, zijn eigen adel, Schepenbank enzovoort. De Fransen (1798) vormden de Commune de Bree.
Tot 1940 bestond de gemeente Maasbree uit: Maasbree, Baarlo, en Blerick. Venlo kon in 1940 eindelijk met Duitse hulp Blerick annexeren. De gemeente Maasbree is een overwegend landelijke gemeente, gelegen in het Noordlimburgse land, ten zuidwesten van Venlo. Maasbree en het aan de Maas gelegen Baarlo zijn ruim van opzet en rijk aan groen. De rijke historie van beide dorpen is vooral in het historisch karakteristieke Baarlo terug te vinden. Zo heeft Baarlo vier kastelen, waarvan Kasteel d’ Erp een symboolfunctie heeft voor het dorp.
Het voorzieningenpakket van de gemeente is uitstekend, daarnaast kent de gemeente een zeer uitgebreid en actief verenigingsleven (meer dan 110 verenigingen en 35 buurtverenigingen).
De gemeente Maasbree is gelegen aan een knooppunt van wegen en heeft daardoor uitstekende wegverbindingen in alle richtingen.
De schutterij
In 1875 werd schutterij Sint Petrus opgericht als schutterij én ziekenfonds. De eerste sociale voorziening in Baarlo. De naam Sint Petrus is afgeleid van de parochienaam. Hoe hier de naam Sint Paulus erbij gekomen is, valt niet te achterhalen. Uit deze schutterij en ziekenfonds ontstond in 1906 schutterij en schietvereniging Sint Antonius opgericht om de schietsport te beoefenen. Bij de oprichting werden ook de bezittingen en de gelden samengevoegd. Historici menen dat er nog een oudere schutterij is geweest en dat schutterij ‘Sint Antonius en Sint Urbanus, opgericht in 1624, daarvan een voortzetting is.
De schutterij Sint Antonius heeft in 1930 het Oud Limburgs Schuttersfeest gewonnen met een drietal bestaande uit de heren A. Holtman, H. Peters en Th. Ewalds.
In 1932 werd nogmaals het Oud Limburgs Schuttersfeest gewonnen, maar nu met een zestal. Het zestal bestond toen uit de heren H. Segers, J. Bouten, M. Gielen, A. Holtman, H. Peters en de heer Th. Ewalds.
Toen was het geval dat het lid H. Peters keizer was bij schutterij Sint Petrus & Sint Paulus en koning bij schutterij Sint Antonius.
Na de oorlog van 1940- 1945 werden de sociale voorzieningen beter en deden de landelijke ziekenfondsen hun intrede. Hierdoor werd het ziekenfonds van de schutterij overbodig waardoor het ledenaantal liep terug. Om de terugloop tot stilstand te brengen én om aan de drang van enkele leden om ook de schietsport te gaan beoefenen te kunnen voldoen, kwam men op het idee om zelf als vereniging een geweer te kopen. Enkele leden leegden hun spaarpotje en kochten hiervan een nieuwe buks. Met het schieten was men zo succesvol dat de mensen die het geld hadden voorgeschoten dit na drie jaar terug kregen.
Na de succesvolle beginjaren liep het ledenaantal verder terug. De schietresultaten werden ook minder. Dit overkwam niet alleen schutterij Sint Petrus & Sint Paulus, maar ook schutterij Sint Antonius. Om het tij te keren kwamen de besturen van beide verenigingen overeen om in 1955 samen naar de schutters- en bondsfeesten te gaan; er werd een samenwerkingsverband aangegaan. Samen richten ze zelfs een nieuw trommelkorps op. Een heel jaar ging het goed samen maar op het einde van het jaar werd men het onderling oneens, wat meteen het eind van de goede samenwerking betekende.
In 1956 ging ieder weer zijn eigen weg met ups en downs. Er kwamen minder prettige zaken aan het daglicht. Het koningszilver van schutterij Sint Petrus & Sint Paulus was opeens verdwenen. Dit maakte de sfeer onderling er niet vriendelijker op. Het trommelkorps bleef bij schutterij Sint Petrus & Sint Paulus en werkte samen met de fanfare. In 1958 werd dit korps een zelfstandige vereniging en na diverse naamswijzigingen heet het nu “Brassband Voorwaarts”. Schutterij Sint Petrus & Sint Paulus ging weer redelijk schieten en zo kon men in 1958 op het Oud Limburgs Schuttersfeest in Oirsbeek de 2e prijs pakken. Het zestal uit Baarlo bestond toen uit Th. Peeters, J. Bouten, H. Peeters, H. Kluthausen, A. Caris en P. Lenders. In de kaveling vielen de schutterijen met achttien punten een voor een af zodat Baarlo en de Boukoul over bleven. Dit succes kwam als een donderslag bij een heldere hemel. J. Bouten kon de zenuwen niet verdragen en schoot mis. Maar Baarlo had geluk want Boukoul schoot ook mis, ook de tweede schutter! Omdat er toen schot voor schot werd gekaveld kreeg Baarlo nog een herkansing. De vooropschut van Baarlo, Th. Peeters was zo blij dat hij een salto mortale maakte van blijdschap maar zijn schot dat hierop volgde was mis. Zo behaalde men een tweede prijs. De twee schutterijen hobbelden verder tot 1961 en verdwenen in het niets. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan. In 1961 werd een persoonlijk kampioenschap voor heel Baarlo gehouden. Dit gebeurde door schutterij Sint Antonius. Deze wedstrijd werd gewonnen door notabene een lid van schutterij Sint Petrus & Sint Paulus, namelijk Wim Rosenberg. Een jaar later herhaalde zich hetzelfde en weer won Wim Rosenberg deze wedstrijd. Dit kampioenschap werd de aanzet tot een gesprek. In de winter van 1963 meldden de leden van schutterij Sint Petrus & Sint Paulus zich af en werden lid van Schutterij Sint Antonius. Het begin van het succes was geboren. In het jaar 1965 voegde men Sint Petrus aan de naam toe. De geboorte van schutterij Sint Antonius en Sint Petrus was een feit met als voorzitter de heer Jan Bouten. Met de naamstoevoeging gingen ook de bezittingen over en alles was gereed om zich op de toekomst te richten. In 1966 werd het schieten bij de familie Engels afgesloten. Hierdoor moest in 1967 voor het oefenen menigmaal uitgeweken worden naar de schutsbroeders van Sint Martinus Maasbree. Rond 1968 merkte men dat andere schutterijen, vooral de Belgen, beter schoten en dit was moeilijk te verteren. Er werd op onderzoek uitgegaan en bij een lid van schutterij Sint Hubertus uit Molenbeersel werd een pond buskruit “perfecta de vief “gekocht. De resultaten waren geweldig. In 1968 werden de vergunningen verleend voor een nieuwe schietaccommodatie en kon begonnen worden met het inrichten van een eigen terrein aan het Kuukven met 5 schietbomen en een houten gebouwtje, dat afgebroken werd in een kamp te Venray. In 1969 werd Wim Rosenberg in Maasmechelen kampioen van de beide Limburgen. Deze wedstrijd werd in 1970 op de nieuwe accommodatie aan het Kuukven uitgeschoten op 5 schietbomen. De prestaties die hierop volgden, waren van dien aard dat er met schieten zoveel geld werd gewonnen dat er een nieuwe buks werd gekocht. Schieten was belangrijk voor de Baarlose schutters. Door contacten met Belgische schutters bleek dat het herladen van de patronen moest worden geoptimaliseerd, de ladingsdichtheid werd verbeterd en het herladen beperkt tot twee personen, namelijk Jack Beurskens en Wim Rosenberg. Zo werd de basis gelegd voor verdere successen. In 1972 behaalde deze vereniging op het Oud Limburgs Schuttersfeest te Ubachsberg een derde plaats. In 1974 werd op het Oud Limburgs Schuttersfeest in Wijlre wederom de derde plaats behaald.
Het 100-jarig jubileum diende zich aan en werd gevierd in 1975 omdat schutterij Sint Petrus & Sint Paulus in 1875 werd opgericht. Het doel van het feest was het verwerven van nieuwe uniformen. In het weekeinde van 13, 14 en 15 juni stond Baarlo op zijn kop.
Op 13 Juni stond de aanbieding gepland van de nieuwe uniformen en een nieuw vaandel, receptie en feestavond met de Drie Donken uit Den Dungen. Op 14 Juni werd een grote schietwedstrijd voor drietallen georganiseerd en op 15 juni een rommelmarkt met veiling, frühshoppen en een vrij schuttersfeest met grote optocht door het dorp en aansluitend een schietwedstrijd voor de deelnemende verenigingen. De opbrengst was zo groot dat hiervan niet alleen de nieuwe uniformen en het vaandel betaald konden worden, maar ook een aggregaat voor de Baarlose Missionaris pater A. Jansen.
De uniformering
In 1975 werden, zoals gezegd, nieuwe uniformen aangeschaft. Ditmaal gildenuniformen. Rode jas met zwarte kraag, zwarte mouwen met witte manchetten. Hierbij een knikkerbrocker met rozetten, blauwe kniekousen, zwarte schoenen en rozetten op de schoenen. Op het hoofd een zwarte hoed met een witte struisvogelveer. De officieren droegen een gele sjerp. Het geheel was afgeleid van de mariniers in de tijd van de Indiëvaarders.
In 1988 werd het weer tijd voor nieuwe uniformen. Er werd een stichting in het leven geroepen, die de financiering rond zou maken. Men koos voor een militair uniform, afgeleid van de infanterie 1895, die in 1990 in gebruik genomen werd. Het bestond uit een donker blauwe jas met een rij knopen, een kepie met rode bies en rood koord. Licht blauwe pantalon met rode bies. De officieren dragen een oranje band sjerp en sabel.
Het schieten
Er diende zich een probleem aan, de regering bepaalde dat er geen lood meer in de grond mocht komen en daarmee werd verboden te schieten op de elf schietbomen. Een mooie accommodatie en men kon er niets meer mee. Het alternatief, een kogelvanger werd geplaatst, goed voor sléchts twee schutterijen. Schuttersfeesten, bondsfeesten en schietwedstrijden behoorden tot het verleden, men kon alleen nog maar oefenen.
In het jaar 1999 behaalde de schutterij op alle bondsfeesten de winst en als grootste succes de UM op het Oud Limburgs Schuttersfeest in Reuver. Het jaar 2000 stond helemaal in het teken van organisatie van het Oud Limburgs Schuttersfeest te Baarlo, een Oud Limburgs Schuttersfeest dat letterlijk in het water viel. Na een jaar van organiseren pakte de schutterij de zaak weer goed op: Vrijwel niets verdiend, geen leden verloren integendeel: men kreeg er leden bij. Ook de zes op eenvolgende bondsfeesten werden gewonnen.
Vanaf 2001 werd op het Oud Limburgs Schuttersfeest niet mis geschoten, zodat Baarlo vanaf 2001 tot en met 2005 telkens moest kavelen om de prijs voor de schutterijen die het Oud Limburgs Schuttersfeest niet konden winnen en mocht delen uit de prijzenpot.
In 2003, na ongeveer 80.000 schoten, begon de buks van M.Janssen slijtage te tonen. Er waren nieuwe ontwikkelingen voor buksen in aantocht, maar nog niet verkrijgbaar. De oplossing was zolang wachten tot zich de nieuwe buks met de nieuwe ontwikkelingen aandiende. Tot die tijd werd er een buks gehuurd bij Michel Hendrix uit Lottum. Tevens moest er gezocht worden naar een goed evenwicht tussen de eisen van onze vereniging en de mogelijkheden van maakbaarheid. Samen kwam men uit op een nieuwe buks van Michel Hendrix en een nieuwe loop op de bestaande Janssen buks. Weer gebeurde er iets unieks. De lopen werden inwendig voorzien van een chroomlaag (microplating) en een glijlaag (DLN coating). In de loop van 2004 werden de buksen in gebruik genomen. De uitkomst hiervan was geweldig, goede schietresultaten en veel prijzen.
De Baarlose schutterij heeft zich in 2005-2006 als doel gesteld het folkloristische element van het korps op te waarderen. In 2005 werden drie leden tot officier bevorderd en geïnstalleerd. In 2007 deed een authentiek kanon zijn intrede binnen de schutterij en in 2010 zijn er vier marketentsters geïnstalleerd binnen deze vereniging.
