Schutterij Sint Hubertus Beringe

Beringe ligt aan het uiteinde van het door Napoleon aangelegde ´Grand Canal du Nord´, de huidige Noordervaart. De Noordervaart in Beringe is een van de resten die herinnert aan de poging van de Fransen om een verbinding te water tussen Schelde-Maas en Rijn tot stand te brengen. Toen Napoleon ook het noorden van de Nederlanden veroverde, stopte men de werkzaamheden, omdat de Hollandse havens een goede verbinding vormden. De Noordervaart werd nimmer voltooid. Na de nederlaag van Napoleon in 1814 kwam Helden bij het Koninkrijk der Nederlanden. In 1830 bij de Belgische Opstand kwam Helden zoals het overgrote deel van Limburg onder Belgisch bewind. De weg (N275) langs de Noordervaart vormt een belangrijke verbinding met Weert en Venlo. Bovendien is het industrieterrein Beringe dat ook een 40-tal bedrijven herbergt, door deze weg uitstekend ontsloten. Beringe heeft een jumelage met de Beringenaren in Zwitserland, Duitsland, België, Luxemburg. De Stichting heet 5x Beringen internationaal.

De schutterij Sint Hubertus Beringe

In 1922 waren er in Beringe mensen die belangstelling toonden voor het schutterswezen. Door de week hard werken, ’s zondags naar de kerkdiensten en ’s avonds nog wat kaarten in de cafés behoorde tot het normale leven van de Beringse man. Het waren vooral de bezoekers aan een paar schietwedstrijden, die over de oprichting van een schutterij gingen praten. Dat viel in goede aarde bij bepaalde personen. Er werd een bijeenkomst belegd bij bakker Pubben en hierna werd in café “Bairke” het besluit genomen om tot oprichting over te gaan en werd de schutterij de eerste vereniging van Beringe. Bekende namen van deze tijd zijn o.a. de gebroeders Ghielen (Huls Roetje en Huls Len), Toon van Ninhuijs (Neliën Toon) en Piet Trines, maar de grote stimulator achter de schermen was de caféhouder Hubair Hendrix, eigenaar en uitbater van het café dat vlak langs de provinciale weg lag.

In de brief van 28 maart 1923 vraagt Bairke Hendrix een vergunning aan voor het oprichten van een schietboom. Er werd over de provinciale weg geschoten richting Meyel. Op 26 april 1923 werd door Burgemeester en Wethouders van Helden de hinderwetvergunning en de vergunning voor het plaatsen van de eerste schietboom verleend. Binnen één maand was met betrekking tot de vergunning alles geregeld. Daar kan men tegenwoordig wellicht een voorbeeld aan nemen. Op 6 mei 1923 was het dan zover, de definitieve oprichtingsvergadering werd gehouden en café Bairke werd benoemd tot het clublokaal. Als patroonheilige werd, mede naar aanleiding van het vele werk dat gedaan werd door Hubertus Hendrix, gekozen voor Sint Hubertus. De eerste zware buks werd gekocht bij de schutterij van Tegelen-Heide, en de tweede buks werd gekocht bij een particulier in België. Dit was een Valkenberg-buks, waarmee Beringe naam zou gaan maken in de schutterswereld.

In 1927 werd de parochie St.-Joseph opgericht en in 1928 werd begonnen met de bouw van de kerk. De schutterij had diverse schietwedstrijden gehouden te bate van de kerk. In het hele doen en laten van de schutterij heeft altijd de band met de parochie bovenaan gestaan. De schutterij deed met alle activiteiten mee, zoals bijvoorbeeld het dragen van ‘den Hemel’ bij de processies, die tweemaal per jaar door de straten van Beringe trok. Op 15 oktober 1932 werd door de Sociëteit de Vriendenkring het trommel- en pfeiferkorps opgericht. Bij feestelijke gelegenheden trok dit korps op straat veel belangstelling, maar jammer genoeg werd het in 1935 opgedoekt.

Wel was in Beringe op muzikaal gebied iets losgemaakt door dit corps, want in oktober 1939 werd de fanfare Sint Jozeph opgericht. Op 12 april 1960 vergaderden de besturen van de schutterij en de fanfare om samen een drumband op te richten. Het trommelkorps van de fanfare had zes trommen en twee dieptetrommen en de schutterij had twee trommen. Er werd afgesproken dat de fanfare 2/3e en de schutterij 1/3e van de kosten zou dragen. Op 9 mei werd deze afspraak definitief. De Caecilia-avond van fanfare St.-Jozeph en de schutterij Sint Hubertus werd gezamenlijk gehouden.

De schutterij van Beringe kende een enorme samenwerking met de collega-verenigingen van Sint Lambertus Helden en Sint Leonardus Panningen-Egchel. Samen organiseerden deze verenigingen dansavonden om de kas te spekken. In 1954 werd de eerste oud ijzeractie gehouden, toen nog samen met de voetbalclub BEVO. Dit gebeurt nog steeds, nu op maandelijkse basis. In 1968 werd het idee opgepakt om ook oud papier op te gaan halen om geld in het laatje te krijgen. Men begon met twee keer per jaar dit oud papier in te zamelen, goed voor twee ton oud papier per jaar. Heden is deze actie uitgegroeid tot een maandelijkse actie, die resulteert in gemiddeld achttien ton per maand.

Rond 1969 begon men na te denken over een nieuw schietterrein en een eigen schuttershuis. Ook toen al werd het steeds moeilijker om een nieuw schootsveld te vinden vanwege de toenemende bebouwingen en de voorschriften. In 1972 viel het oog op de Hoevenstraat, waarbij een schootsveld en afsluiting van de weg mogelijk zou zijn. Na veel overleg met de Gemeente en de grondeigenaren werd er overeenstemming bereikt en een houten schutterslokaal geplaatst. Men mocht zelfs, in samenspraak met de grondeigenaren, bondsfeesten op deze plaats organiseren.

Uniformen

Na de bevrijding werd de deelname aan het Oud Limburgs Schuttersfeest en de bondsschuttersfeesten steeds belangrijker. In het begin had men geen uniformen bij deze feesten, terwijl het aantal geüniformeerde schutterijen, die deelnamen aan de optocht groeide. De reacties van de zijde van het publiek waren dan ook vaak: ’Dit is ook een arme schutterij’. Mede hierdoor ging men nadenken over uniformen. Keuzes waren er legio te maken in de categorieën militair, historisch en fantasie. Er werd gekozen voor een fantasie-uniform mede in verband met de architectuur van het huidige schuttershuis. In 1953-1954 werden er zwarte uniformen aangeschaft. Het feit dat deze tot in 1971 gedragen werden, bewees dat deze van uitstekende kwaliteit waren. In dat jaar kreeg de schutterij de groene en meer op jagersuniform lijkende outfit aangeboden en zo’n aanbod accepteer je natuurlijk als schutterij wel. In 1977 werd in Beringe het uniformencomité heropgericht. Dit comité zamelde geld in door middel van bloemenacties en oliebollenacties, dat ten goede kwam aan nieuwe uniformen voor de schutterij, drumband en fanfare van Beringe. Het uniformencomité bestaat voornamelijk uit dames van deze verenigingen. In 1979 werden wederom nieuwe uniformen aangeschaft. Dit keer werd gekozen voor een bruin uniform met een oogstrelende bies. Binnen de schutterswereld was dit een van de eerste verenigingen, die zich in een bruin uniform vertoonde, maar de reacties waren lovend te noemen en vele prijzen werden dan ook behaald. In 1991 kreeg men weer een nieuw uniform. Na veel overleg werd gekozen voor een prachtig diep groen colbert (goudkleurig gebiest) en een pantalon met groene verticale bies aan de buitenzijde. In 2000 werd het huidige uniform aangeschaft, dat veel overeenkomt met het uniform van 1991, zij het dat deze uniformering donkerder van kleur is.

Schuttershuis, vaandel en koningsvogel

In 1996 werd er een compleet nieuw schuttershuis gebouwd met een moderne uitstraling. Het schuttershuis is gebouwd met eigen krachten, zoals het een schutterij betaamt. Het schuttersgebouw en de schuttersweide, liggend aan de rand van het dorp, hebben een uitstraling, die de schutterij Sint Hubertus uit Beringe zeker toekomt. In augustus 2003 werd het nieuwe vaandel van de schutterij gezegend door pastoor van Tulder. Dit nieuwe vaandel is helemaal met de hand geborduurd. Het is een mooi kunstwerk geworden, waaraan drie jaar is gewerkt in de vrije uren. In april 2006 werd de nieuwe Koningsvogel, gemaakt door een edelsmid, geheel in fantasiestijl, gepresenteerd aan de schutterij.

De huidige vereniging

Sint Hubertus maakt deel uit van de Noord- en Middenlimburgse Schuttersbond Juliana en is daar alom gerespecteerd, niet alleen vanwege de prestaties, zowel in de optocht alsmede de schietwedstrijden, maar ook op bestuurlijk niveau. Zo zijn de afgelopen jaren al enkele bondsbestuursleden afgevaardigd vanuit deze vereniging. Qua schietprestaties heeft de Beringse schutterij ook haar mannetje gestaan. Veelvuldig waren zij bij de bondsfeesten bij de laatste overgebleven kandidaten om het feest te winnen en op het Oud Limburgs Schutterseest keert deze vereniging vaak terug in de finale. Zowel in 1976 (Herten-Ool), 1978 (Schaesberg) en in 1980 (Ubachsberg) op het Oud Limburgs Schuttersfeest behaalden men een zesde prijs.

Sint Hubertus Beringe heeft ondanks haar korte geschiedenis al heel veel meegemaakt. De vereniging is springlevend. Deelname aan de Bondsfeesten, het OLS en het Europees Koningschieten zijn zekerheden binnen het programma van deze schutterij. Dat toont wederom aan dat een schutterij kan blijven voortbestaan tot in lengte der tijden.

Vaandeldrager Sint Hubertus Beringe, Bert Craenen.107